Zawód kelnera jest trudny

Restauratorzy i sami kelnerzy za najbardziej przydatne cechy osobowości uznają takt i umiejętność zachowania zimnej krwi w każdej sytuacji. Mariusz Gawroński rozpoczyna pracę od przygotowania stołu. Ustawia talerze i sztućce, obok nakrycia wysoki kieliszek do wina, wody mineralnej albo soku. Na stole jest kompozycja ze świeżych kwiatów. Kelnerzy sami ją układają.

Pan Mariusz pracuje w zawodzie kelnera 9 lat. Jest absolwentem liceum gastronomicznego. Większość tajników zawodu opanował w szkole. Przyznaje, że prawie każdy trunek wymaga innego kieliszka. Stosuje ich ok. 20.

Pan Mariusz nie ma wątpliwości, że bycie dobrym kelnerem wymaga zachowania zimnej krwi w każdej sytuacji. Jeśli klient prosi o potrawę, której nie ma w karcie, a zna recepturę, można ją przygotować pod jego dyktando.

- Kelnerów nie obowiązuje zachowanie tajemnicy służbowej, ale zdradzanie plotek zasłyszanych przy stole byłoby niegrzeczne - twierdzi.

Za mankament zawodu pan Mariusz uznaje brak wolnego czasu w święta i w sylwestra, który mógłby spędzić z rodziną. Jego koledze, Bartłomiejowi Śliwińskiemu, ta niedogodność nie przeszkadza. Za ważny w pracy uznaje właściwy i estetyczny wygląd. Wbrew pozorom zasady zachowania przy stole stale się zmieniają. Inaczej obsługuje się przyjęcie rodzinne, inaczej negocjacje biznesmenów. Jeśli restaurację odwiedzają goście zagraniczni, warto wiedzieć coś o ich kulturze.

- Gdy gościliśmy dyrektora generalnego UNESCO, Koreańczyka, który przyjechał z żoną, zastanawiałem się, czy zgodnie z kulturą Wschodu najpierw obsłużyć mężczyzn czy zgodnie z normami polskimi, kobiety - dodaje pan Bartłomiej, który obsługiwał także znane osoby: Jolantę Kwaśniewską, Leszka Balcerowicza i Krzysztofa Cugowskiego. Nie zachowywali się jak gwiazdy, byli sympatyczni.